Het leven is niet gemakkelijk voor mensen met een hiv-infectie in Thailand. En niet alleen vanwege de fysieke gevolgen van het virus. Het stigma maakt het mensen moeilijk om een normaal leven te leiden. Daarom houden mensen zoals Bon's ouders het geheim dat ze besmet zijn.
Bon (niet zijn echte naam) is een 10-jarige jongen die samen met zijn jongere zus Mai (2012), vader Warit (1975), moeder Pari (1992) en zijn grootouders in het noordoosten van Thailand woont. Beide ouders zijn hiv-geïnfecteerd en gebruiken ARV-medicatie. Behalve de ouders zelf en Siam-Care weet niemand anders dat ze hiv-positief zijn. Ze zijn bang voor het stigma en zijn bang voor het oordeel van de samenleving.
Lange dagen, weinig betaald
Moeder en vader runnen nu een kleine noedelstalletje, naast een grote weg. Ze zijn bang dat hun klanten ergens anders heen gaan als ze op de hoogte zijn van hun infectie. Terwijl ze op dit moment nauwelijks genoeg verdienen om rond te komen. Toch werken ze keihard: hun eetkraam is dagelijks geopend van 15:00 tot 23:30 uur. Voor die tijd bereiden ze het eten en na sluitingstijd moeten ze nog 2 uur opruimen. Het is hard werken, maar ze zijn er trots op dat ze genoeg verdienen om zelf de huur van hun huis (2000 Baht per maand, ongeveer 50 euro) te dekken.
Een dokter worden
Bon is een spraakzame en extraverte jongen. Hij begrijpt de fysieke conditie van zijn ouders niet, studeert momenteel in het vijfde leerjaar van de basisschool en is een gemiddelde student. Hij houdt het meest van tekenen en wiskunde en thuis houdt hij van hardlopen en andere sporten. In de toekomst wil Bon dokter worden.
Verschillende manieren van ondersteunen
Dit is slechts één voorbeeld van een gezin waar Siam-Care voor zorgt. We geven niet altijd financiële steun, omdat mensen in sommige gevallen misschien arm zijn, maar ze hebben net genoeg om te overleven zonder financiële steun. Dit gezin krijgt wel wat financiële steun: wij dekken de onderwijskosten van hun kinderen. Maar misschien nog belangrijker: we trainen ze in het leven met hiv, omdat ze zich te schamen om het aan iemand anders te vragen. We bieden een schouder om op uit te huilen en ervoor te zorgen dat ze slagen. Met andere woorden: we hebben alleen arme, kansarme mensen, maar we geven niet altijd alleen financiële steun. We helpen families psychosociaal, fysiek en spiritueel te ontwikkelen, totdat ze (weer) voor zichzelf kunnen zorgen.
